Wist je dat ik iedere tussen fase tussen de zwangerschappen met mezelf afsprak dat als ik weer een kindje mocht dragen dat ik dan allemaal fijne natuurlijke tips en zachte momenten met jullie zou delen? Maar wat als zwanger zijn voor mij gewoon niet zo is. Met HG en een zwangerschapsdepressie. Volledig naar binnen gekeerd. Opgesloten in mijn lichaam waar ik mijn gevoel niet of nauwelijks aan kan. En waar in verbinding zijn mijn meest dierbare is aan dit leven maar dit gewoon niet voel. Dan is dat wat het is. En heb ik besloten jullie mee te nemen in deze reis. Mijn innerlijke beleving. Afgelopen dagen ging ik in een teamvergadering met mezelf. Dat doe ik wel eens vaker. Even van de razende trein afstappen en bewust stil staan bij dat wat is. Observeren en voelen. Wat ik voor mezelf voelde is dat we zo gewend zijn gevoelens te omzeilen. Nou vooruit het fijne willen we bij ons houden en al dat wat zwaar en donker is gaan we liever uit de weg, willen we af geven of oplossen. Maar wat als we al dat is gewoon laten zijn? Zonder oordeel het gevoel de ruimte geven. Geen goed of fout maar gewoon dat wat is. Ik zie het als het gazon sproeien bij extreme warmte. Is dat niet een vorm van het er beter uit laten zien dan de omstandigheden mee geven? Het groene groener laten zijn dan de natuur aangeeft. Ik kies ervoor de schoonheid van de droogte en het dorre te zien. Ook als dagen droger zijn dan het gras aan lijkt te kunnen voel ik dat onder de grond een enorm sterke bodem gevestigd is die zich niet laten verroeren door de omstandigheden.
Zie de natuur, ervaar moeder aarde, zo krachtig. Laat de regen maar stromen. De grond weer vullen om later uit te bloeien tot een prachtige bloemenweide.
Comments