Mijn lichaam is een landschap, een plek van grenzen en mogelijkheden. De laatste tijd ben ik op verkenningstocht gegaan, een onderzoek naar de ruimte in mij. Hoe ver kan ik bewegen? Waar eindigt soepelheid en begint weerstand? In deze reis, waarin ik mijzelf de split probeer aan te leren, kom ik niet alleen fysieke grenzen tegen, maar ook lagen dieper verborgen in mijn wezen.
Langzaam en met zachtheid zoek ik de randen van mijn lenigheid op. Geen forceren, geen moeten—maar luisteren, voelen, ademen. Mijn spieren openen zich stap voor stap, en daarmee ook iets anders. Emoties beginnen te dansen door mijn lijf. Soms fluisterend als een zachte bries, soms onstuimig als golven die tegen de kust slaan.
Mijn onderlichaam, mijn basis, het centrum van mijn oerkracht, opent zich. Het is alsof mijn wortels dieper in de aarde zakken, alsof mijn eerste chakra—het fundament van veiligheid en aanwezigheid—zich laat voelen. Hier zit niet alleen fysieke spanning opgeslagen, maar ook verhalen. Herinneringen. Oude energieën die in beweging willen komen.
Ik adem erdoorheen. Voel hoe de weerstand smelt in zachtheid. Hoe mijn lichaam zich opent, niet door te duwen, maar door overgave. Ik besef dat lenigheid niet alleen in de spieren zit, maar ook in het toelaten. In het toestaan dat mijn lichaam spreekt, dat emoties zich mogen tonen zonder oordeel.
Deze reis naar ruimte in mijn lijf is een reis naar ruimte in mijn zijn. Ik beweeg met mezelf, niet tegen mezelf. Mijn lichaam is mijn tempel, en met elke bewuste beweging eer ik haar, eer ik mijzelf.
Hoe beweeg jij door je grenzen heen? Kun je verzachten, toelaten, en luisteren naar wat je lichaam je vertelt?
Comments