Stoppen met borstvoeding.
9 maanden lang mocht ik ons lieve meisje voeden. Daarna zei mijn lijf het is klaar. De energie is op. Ik voel het. Mijn hele lichaam schreeuwt. Neem weer je eigen ruimte in. Je kindje is oke als je stopt. Mijn gewicht is te laag. Maar mijn hoofd wil er niet aan. Mijn lichaam is in verzet. Onbewust wil ik het niet aankijken. Maar het moet. Dwars door de onwetendheid heen voor antwoorden. Ik haal diep adem naar mijn buik. De plek waar mijn kindjes groeide en geborgenheid vonden. Ja ik voel het. Ik ben over mijn grens gegaan. Ingewikkeld in zware dekens en kruiken kan ik niets anders dan de pijn aankijken en de tranen laten vloeien. Mijn kussen volledig nat. Het is tijd. Tijd energetische de placenta los te koppelen. 9 maanden nadat jij je liet zien op de wereld geeft mijn lichaam aan dat het tijd is. De borstvoeding mag stoppen. Het is oké. Ondanks de pijn en het verdriet gaan we langzaam ons pad verbreden. Ik ging over mijn eigen grens omwille de liefde. Ik wilde je zo graag heel lang voeden. Het moest en zou. Wat had ik verwacht een finish met klappende mensen? Mijn hoofd blijft nee schreeuwen maar mijn lichaam ontspant. Ik land weer in mijn lichaam. Zachtheid en liefdevol kijken naar je zelf. Dat is mijn levensmissie. Dat is wat ik nu voor mezelf mag betekenen. Ingewikkeld in de warmte van de dekens. Gedragen door de aarde. Eeuwig verbonden in eenheid. Ik troost mezelf en laat het er zijn. In zachtheid en liefde. Ik adem vertrouwen in en alles wat ik niet meer nodig heb uit.
Nu 3 weken verder ben ik weer in mijn eigen energie. De hormonen gaan niet meer aan de haal. Maar wauw wat een rit het stoppen met borstvoeding. Dankbaarheid voor de tijd dat ik mocht voeden, dankbaar voor mijn lichaam en de kracht die mij dit liet doen.