Wie had gedacht dat deze kop boven een van mijn berichten zou staan. Maar het is zo. De hormonen zorgen ervoor dat mijn gevoel een groot deel van de zwangerschap vlak is en ik aangewezen word op mijn denken. Dat vind ik echt even zoeken. Niet dat ik nooit nadenk maar ik ben zo gewend om iedere stap die ik maak eerst heel diep van binnen te voelen en vanuit daar in beweging te komen. Waar dit eerst voelde als een grote zware storm die ik moest trotseren daar lijk ik nu de sleutel te hebben gevonden. Volledige overgave. Het is oke.
Zijn met dat wat is. Zonder te zoeken naar oplossingen, zonder eruit te willen ontsnappen. Gewoon volledig zijn zonder oordeel. In stilte. Rustig wachtend tot mijn gevoel zich langzaam weer gaat openbaren. En dat doet het soms, soms is daar weer een glimp. Een kleine vreugde vanuit mijn buik, een traan vanuit mijn hart. Ik voel het langzaam weer opkomen. Het niet extatisch kunnen voelen op dit moment geeft ook rust. Mijn hele systeem tijdelijk tot stilstand. Niets in mij wat nog iets verlangd of ergens naar toe wil bewegen. De stilte in mijn gevoel is wennen maar draagt ook schoonheid. Een rust en stilte in mijn emotionele systeem die ik als explosieve emotie avonturier niet gewend ben. Maar ik wen eraan. Ik ben hier, wacht in de rust, observeer en laat alles voorbijvaren. Ik voel me krachtig en ontembaar omdat ik de draad voor mezelf vond om niet te streven, verlangen en verandering aan te brengen maar gewoon te zijn.
Commentaires