Een reis van 9 maanden. 9 maanden waar we aan elkaar probeerde te wennen. 9 maanden vol met verschillende emoties en zo ook de laatste week voordat jij kwam. Alsof alles nog even opgeschoond mocht worden om jou in alle ruimte te kunnen ontvangen en in volledige vrijheid jou te kunnen baren.
Ik voel me boos, heel erg boos. Ik wil niemand om me heen hebben en kan geen enkel geluid af. Alsof mijn hele zijn overprikkeld is, zich volledig naar binnen wil keren en op wil gaan in de oneindigheid. Ik herinner het me van de vorige bevallingen. Dan ineens een opwelling van een immense boosheid. Een emotie die eruit wil. Ik zoek geen reden ik laat het er zijn geef me eraan over. En voel hoe de boosheid ruimte wil maken.
Zoals een tikkende tijdbom zit ik vol met emoties. Van boosheid naar onrust, naar ongeduld en weer terug naar overgave. Zo zag de laatste week eruit. Ik probeer ons vriendje gerust te stellen dat we hier samen doorheen bewegen en dat ook hij dadelijk uit dit troebelige water in een zacht en liefdevol nestje komt.
Er volgen vele voorweeën, momenten waarop ik hoopte dat het zou beginnen, maar toen was daar eerst een diep verdriet. Het einde is inzicht ik hoef mijn hoofd niet meer boven water te houden en ik durfde voor het eerst echt aan mezelf te erkennen dat het met de HG en de depressie echt een loodzware zwangerschap was. Ik voelde dat het einde in zicht was maar dat al deze tranen eerst nog hun uitweg naar buiten wilde vinden. Tranen die ik maanden tegen heb gehouden omdat zelfmedelijden me niet zou ondersteunen de tijd door te komen. Maar nu rolde ze over mijn wangen.
De dagen die daarna volgde voelde ik me rustiger. Ik had de ruimte om jou uit te nodigen om kennis te komen maken met de wereld. De nacht van dinsdag op woensdag veranderde de weeën, ze voelde wat meer intens en toen wist ik, we gaan elkaar heel snel welkom heette. Die dag bracht ik in rust door om mijn energie te sparen ,beschilderde mijn buik samen met jouw zussen en rond het avondeten kwam daar de eerste echt wee. Daar gaan we vriendje! Laten we samen zakken en in verbinding de weg naar buiten vinden.
Die avond voelde ik, deze wee wordt de eerste echte wee naar jouw ontmoeting. Het was rond etenstijd en ik besloot nog even lekker te eten om zo mijn lichaam nog wat energie te geven. Al vrij snel daarna was het bedtijd voor de grote zussen. Langzaam liet ik Teun doorschemeren dat ik mijn lichaam wat extra rust ging geven dus de meiden niet mee naar bed ging brengen. Ik zetten beneden de kaarsjes aan, legde de dekens en de kussens op de bank en scharrelde wat rond. Teun besloot na het naar bed brengen van de meiden om even naar buiten te gaan en zo had ik een aantal rustige uren waar ik heerlijk buiten zat onder de bijna volle maan, wat rondwandelde, tijdens de weeën een versje zong voor ons vriendje en vooral gewoon kon zakken. Teun kwam terug we kletsten wat, waarna we besloten te gaan slapen voor het geval dat de weeën door zouden zetten. Zelf sliep ik een klein uurtje. Ging douche, naar beneden en luisterde naar muziek. Na bijna 3 uurtjes in beweging, douche, zingen en zijn vond ik het fijn Teun wakker te maken.
Teun kwam om half 2 naar beneden, ging het bad opzetten, maakte kruikjes en bood tegendruk tegen mijn rug. Ik besloot nog even naar de wc te gaan maar merkte op dat iedere beweging voor een weeën storm zorgde. Ondertussen was het half 3 en ik besloot daarom op de bank te gaan liggen. Op mijn rug. Mijn hoofd een beetje ondersteund om zo het proces te vertragen. En het werkte! De weeën kwam niet meer als een grote golf opzetten maar kwamen om de 2 minuten. De buikweeën maakte plaats voor rugweeën en waren beide prima te doen. Ik bleef waar ik was, draaide me in dat uur nog een keer naar mijn linkerzij maar voelde vooral dat deze houding voor nu het allerbeste was. We kletste nog een beetje, ik gaf aan wat ik nodig had en Teun gaf me deze ondersteuning. Een uur later braken mijn vliezen en voelde ik dat mijn lichaam al wilde gaan persen. Ik vroeg Teun de verloskundige te bellen. Zowel de verloskundige als wij wisten dat ze het niet zouden halen en beide partijen waren hier in vertrouwen over. Ik bewoog me op handen en knieën voelde neerwaartse druk, controleerde waar hij zich ergens bevond en voelde daarbij dat hij nog erg hoog zat. De weeën die daarop volgde zorgde ervoor dat hij naar beneden werd geduwd. Om kwart voor 4 zei ik nog ironisch tegen Teun. Dit kan toch niet het eind zijn? Het moet toch wel meer zijn als dit? Misschien duurt het nog uren. Hij is er sowieso morgenmiddag. Maar niets was minder waar. Na dit uitgesproken te hebben kreeg ik vrij snel de eerste perswee in de minuten die daarop volgde voelde ik me ondanks de snelheid oké. Dit was het allerlaatste wat ik nog hoefde te doen om de bevalling af te sluiten. 5 minuten later was hij daar. De houding die ondersteunend voor me was zorgde ervoor dat ik hem niet kon pakken. Teun pakte hem aan. En met een luid gekrijs was hij daar. Ik pakte hem vast, hield hem tegen me aan en Teun wikkelde ons in de handdoeken en dekens. We zakte samen onderuit. Keken ons wondertje aan. Een diep gevoel van ontlading, opluchting en bovenal voldoening!
Enkele minuten later kwam de verloskundige binnen, lachte lief naar ons en feliciteerde ons met onze zoon. Rustig kwam ze bij ons zitten en daar zaten we een aantal minuten. Niets was er nodig. Daar ben je dan. Vos Bartje Zwaans geboren in het diepst van de nacht op donderdag 28 september om één over 4. Zacht en liefdevol onthaald door papa en mama. Geniet van alle avonturen die mogen volgen kleine man!
