Mag ik even huilen? Gewoon even een traantje laten? Omdat het leven gewoon enorm snel gaat. Ik zie je groeien, groter worden en je eigen ikje ontwikkelen. Wauw wat prachtig om je hierin te mogen bijstaan. Maar ergens voel ik toch ook wat verdriet. Gewoon omdat het zo snel gaat. Omdat de tijd niet stop gezet kan worden. Ik besef me maar al te goed dat je niet oneindig met me zal knuffelen, spelen en mijn hulp nodig zal hebben. Zo op deze dag dat jij 4 jaar wordt lijkt de tijd met een sprong vooruit te gaan. Ineens gaat ons leven veranderen. Jij gaat naar school. Gaat de grote wereld te gemoed. Je gaat je eigen ikje ontdekken. Wie ben ik? wat vind ik belangrijk en wat kom ik hier doen. Niet in een dag natuurlijk maar de basis is gelegd. Alsof wij ons werk hebben gedaan. Jou een liefdevolle basis hebben gegeven en alsof we er nu wat meer afstand van mogen doen. Zodat jij de ruimte krijgt jezelf te ontwikkelen. We zullen er nog steeds evenveel voor je zijn, je nog steeds evenveel liefde geven en knuffelen maar toch voelt het anders. Het voelt als een grote verandering sinds deze dag is aangebroken. Lieve Maan dat je van deze nieuwe tijd net zoveel mag houden als jij van het leven houd! Dikke knuffel, een grote hoera en een heerlijk stukje taart op jou verjaardag vriendinnetje!
