Het is zover, de tijd waar ik zo naar uit keek. De dag dat mijn 30ste verjaardag zich zou aandienen. Een nieuw begin. Het begin van het (weer) opnieuw in kunnen nemen van mijn eigen ruimte. Niet meer de dragende of barende vrouw maar de vrouw die in de bloei van haar leven is. De vrouw met opgroeiende kinderen. De afgelopen maanden stonden in het teken van de liefdevolle bedding geven aan ons gezin en aan mezelf, mezelf de ruimte geven om langzaam weer mijn terugkeer in deze wereld te geven, rusten en balanceren met een gezin met 4 kinderen. Ik ontving een prachtig sluitingsritueel om de dragende en barende tijd achter me te laten. Vierde met vriendinnen met veel gelach, gedans en drankjes voor deze wonderlijke dag, keek er vol verwachting met de kindjes naar uit en had 100 cadeau ideeën. Want oh wat voelt het speciaal. Ik pluisde mijn haar uit opzoek naar mijn eerste grijze haar, want ondanks dat ik weet dat niet iedere vrouw dit even kan waarderen zie ik dat zo als een teken van dankbaarheid van het lichaam voor de kennis die vergaard is. Een beweging naar de oude(re) wijze vrouw. (helaas was het nog niet zo ver)

Maar lieve allemaal; Ik voel, ik ervaar ik zweef. Daar ben ik weer. ik voel het vanuit het diepst van mijn zijn. Mijn volledige aanwezigheid. De poort tussen hemel en aarde is volledig geopend en ik ervaar mezelf weer. De afgelopen jaren bewegend door de tijd van de dragende, barende en voedende vrouw waren niet altijd even makkelijk. En vaak ook gewoon heel zwaar.  Maar ik voel het weer. De extatische gevoelens diep vanuit hun wortel. Liefde stromend vanuit mijn hart, woede vanuit mijn tenen, blijdschap als een tinteling door mijn lijf. Daar ben ik weer. Ik voel het geluk. Ik ervaar de onzekerheid van het leven. Ik ben enorm in beweging en ik omarm mezelf. Wat heb ik dat gemist het leven in cycli met alles wat daar bij komt kijken. Laten we dansen. Laten we het vieren en laten we het leven omarmen. Hiep Hiep Hoera!!